کاوه مدنی، معاون سابق سازمان حفاظت محیطزیست در پاسخ به سوال خبرنگار انصاف نیوز برای همکاری با سازمان حفاظت محیطزیست و… برای حل مشکلات زیستمحیطی ایران گفت که به دلیل علاقه و احساس وظیفه همیشه مشتاق فعالیت در این حوزه است.
به گزارش انصاف نیوز، کاوه مدنی دربارهی نظر شینا انصاری، رئیس سازمان حفاظت محیطزیست برای استقبال از همکاری با کارشناسان و امکان بازگشت برخی از فعالان محیطزیستی گفت: من همیشه به ایران در حوزه تخصصی خودم کمک کردم و خواهم کرد، این موضوع هم از سر علاقه است و هم از سر احساس وظیفه.
عدهای تحمل حضور مرا نداشتند
آقای مدنی ادامه داد: امروز بسیاری از روایتهایی که دربارهی موضوعات مختلف محیطزیستی مطرح میشود، محصول کار پژوهشی و کنشگری بسیاری از دوستان متخصص و امثال من است که از سر دلسوزی و بدون هیچ چشمداشتی صورت گرفته است.
آنچه که باعث شد یک روز برای کمک به سازمان حفاظت محیطزیست دعوت بشوم هم کارهایی بود که در حوزههای آب و محیطزیست بدون هیچ چشم داشت مالی و سیاسی برای ایران کرده بودم.
او در ادامه گفت: بازگشتم به ایران ظرفیت کمک و تعامل من را بیشتر کرد و با دست خالی و با همکاری بسیاری از دلسوزان در یک دوره کوتاه توانستیم اثرگذار باشیم. اما عدهای در یک نهاد امنیتی درگیر با دولت تحمل حضور من را نداشتند و آن حواشی ایجاد شد و من از ایران رانده شدم و البته خوششانس بودم که مثل دیگر دلسوزان محیط زیستی سر از اوین درنیاوردم.
«کوچ اجباری» کاوه مدنی
معاون سابق سازمان حفاظت محیط زیست گفت: بعد از کوچ اجباری هم من همچنان تلاش کردهام در مورد مسائل محیط زیستی ایران اثرگذار باشم و آنچه در توان دارم انجام دهم.
مسلما صورت و فرم همکاری و میزان اثرگذاری من امروز با روزی که در ایران مسئول بودم و حتی قبل از آن که امکان رفت و آمد داشتم فرق میکند، اما ایران وطن من است و من هم مثل همه ایرانیان سراسر جهان حق داریم برای آن نگران باشیم.
این روزها مسئول نهادی در سازمان ملل هستم که بر آب، محیطزیست و سلامت متمرکز است و من در حوزه ماموریت نهاد تحت هدایتم در این موقعیت دیپلماتیک، فارغ از ظلمی که در ایران به من شده، موظف به کمک به همه کشورهای عضو سازمان ملل متحد هستم.
او در پایان گفت: البته من و همکارانم نمیتوانیم کشوری را محبور به همکاری با ما یا ملزم به اجرای پیشنهاداتمان بکنیم اما ما آنچه از لحاظ علمی درست است و صلاح میدانیم میگوییم، خواه دولتها پند گیرند و خواه ملال.
انتهای پیام