محمدحسین امینی هرندی در سایت اصفهان زیبا نوشت: «حمله‌های اخیر اسرائیل به ایران و جنگی که 12 روز به طول انجامید، تجربه جدیدی برای ایرانیانی بود که دهه 60 را به یاد نمی‌آورند. شنیدن صدای انفجار، دیدن گلوله‌های سرخ پدافند و استشمام بوی باروت همه حواس ما را درگیر جنگ کرد؛ با این حال جنگ حالا متوقف شده و حواس پنجگانه ما آن را درک نمی‌کند؛ اما ذهن‌ها همچنان نگران بازگشت به آن روزهاست.
در این میان صداهای متناقضی که در جامعه وجود دارد، نشان‌دهنده یک پارادکس است: از یک سو، تمایل به زندگی عادی و آرامش و از سوی دیگر، نیاز به آمادگی مقابل تهدیدهای نظامی آینده. این دوگانگی می‌تواند به‌عنوان یک چالش بزرگ برای جامعه ایرانی مطرح شود.
آیا می‌توان درعین‌حالی که زندگی عادی داشت، برای جنگ نیز آماده بود؟ اغلب ما تجربه تونل وحشت را داریم؛ جایی که حاضریم پول بدهیم تا افرادی با مهارت فراوان ما را بترسانند.
در انتهای تونل کسانی که خارج می‌شوند، رنگ و رویی پریده دارند؛ اما هیچ‌کدام دچار ضربه روحی غیرقابل بازگشت نمی‌شوند. چون ترس به عنوان یک واکنش طبیعی انسانی شناخته می‌شود و افرادی که وارد تونل وحشت می‌شوند با «داشتن آمادگی قبلی» و «درک درست از اوضاع»، ترس ایجاد شده در تونل وحشت را پشت سر می‌گذارند.
ما بدون آن که آغازگر حمله باشیم، در شرایط جنگی قرار گرفته‌ایم و باید پذیرش این مسئله را در خودمان ایجاد کنیم.
همانطور که این پذیرش را داریم که ایران از نظر زمین‌شناسی و جغرافیایی روی گسل زلزله قرار گرفته و هر لحظه ممکن است زمین‌لرزه‌ای رخ دهد، باید بپذیریم که ایران در منطقه‌ای قرار گرفته که از سال‌های دور محلی برای منازعه قدرت‌ها بوده و امروز نیز هدف اصلی دشمن، تجزیه ایران به تکه‌های کوچک‌تر است؛ همانطور که در تاریخ معاصر، هرجا توانستند با یا بدون جنگ، بخشی از ایران را جدا کردند.
زندگی در سایه تهدیدات جنگی به معنای توقف زندگی نیست. بلکه می‌تواند فرصتی برای رشد، همبستگی و تقویت هویت ملی باشد. با درک درست از اوضاع و پذیرش واقعیت‌ها، مردم ایران می‌توانند به یک زندگی عادی ادامه دهند و در عین حال برای مواجهه با هرگونه چالشی آماده باشند. این ترکیب از زندگی روزمره و آمادگی برای جنگ، نه تنها به عنوان یک استراتژی، بلکه به عنوان یک رویکرد کلان برای زندگی در دنیای امروز، ضروری است.
هم مردم و هم مسئولان باید به سمت ایجاد فضایی حرکت کنند که در آن مردم احساس امنیت و آرامش کنند؛ درعین‌حال که برای هرگونه چالشی آماده‌اند. این امر مستلزم ایجاد یک نظام آموزشی و فرهنگی است که به مردم بیاموزد چگونه در شرایط بحرانی به یکدیگر کمک کنند و چگونه با آگاهی و آمادگی به زندگی ادامه دهند.»
انتهای پیام
