بشیر معتمدی در یادداشتی که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است نوشت:
باسمه تعالی
دوباره فصل انتخابات شد و خطیبان آستان قدرت از همه تریبون‌های خود بر طبل «رأی دادن برای حفظ نظام واجب است» می کوبند. اما حداقل این بار باید گفت «رأی ندادن برای اصلاح نظام لازم است» و دلیل این گفته را بیش از همه باید در بی معنی شدن انتخابات در ایران دانست.
نظام کنونی ایران از اهداف اولیه خود یعنی شکل گیری «جمهوری اسلامی» دور شده است. جمهوریتی که در آن مهندسی انتخابات صورت می گیرد تا فرد مورد نظر از صندوق بیرون بیاید، به واقع جمهوری تهی از معنا است و اسلامیتی که در آن آزادی انتقاد از حاکمان جرم تلقی شود و فساد در آن نفوذ کرده باشد، نسبتی با اسلام محمدی و علوی ندارد. بنابراین اگر کسی در اصل انحراف از جمهوری اسلامی شک داشته باشد، باید گذاشت در جهل مرکب خود باقی بماند.
اما برای اصلاح چه باید کرد؟ به نظر می رسد هرگونه مشارکت در انتخابات، تأیید و تداوم همین روندهایی است که موجب انحراف از اهداف آغازین انقلاب شده است، به ویژه آنکه ظاهراً در مورد نحوه‌ی اعلام میزان حضور نگرانی‌هایی هست. تریبون داران اما فریاد برمی‌آورند که «دشمنان قصد کاهش مشارکت مردم در انتخابات را دارند»، «تضعیف مشارکت در انتخابات، آرزو و ایده دشمن است»، «دشمن به این نتیجه رسیده که اگر مشارکت در انتخابات کاهش یافت، یعنی نابودی نظام رقم خورده است.»
متأسفانه وضعیت کنونی برخی همچون چوپان دروغگو شده است که دیگر کسی حرفش را باور ندارد. اگر اینگونه باشد که آقایان می فرمایند، به راستی باید گفت بخش‌هایی از نظام و شورای نگهبان و همه عوامل پیدا و پنهان آن که با رد صلاحیت های گسترده و عدم امکان ارائه لیست توسط بخش وسیعی از احزاب و گروهها، باعث مأیوس کردن مردم از مشارکت در انتخابات شده اند، از عوامل دشمن و جبهه استکباری هستند که مخالف انتخابات در ایران است و قطعاً نفوذی دشمن در نظام به حساب می آیند. رهبری اخیراً به درستی گفته است: «به همین علت آمریکایی‌ها دیگر اینگونه (درباره مشارکت نکردن) سخن نمی‌گویند، اما با شیوه‌های مختلف به دنبال دور و مأیوس کردن مردم از انتخابات هستند». لذا باید دشمن را در خود دید که به قول رهبری «با انتخابات و حضور پرشور مردم پای صندوق‌های رأی مخالف هستند».
در نتیجه وقتی انتخابات نمایشی شکل گرفت که به عنوان مثال در انتخابات مجلس خبرگان آن در بسیاری از حوزه ها از هم اکنون نتایج آن مشخص است، دیگر این انتخابات مظهر جمهوریت و رکن اصلی نظام به حساب نمی آید و دیگر اساساً جمهوریتی وجود ندارد. علاوه بر این، کسانی که راه هرگونه اصلاح در کشور را از طریق نهادهای موازی با مجلس همچون شورای نظارت مجمع تشخیص، شورای عالی انقلاب فرهنگی، شورای عالی فضای مجازی بسته اند، دیگر نباید انتظار داشته باشند که انتخابات راه اصلاح کشور و ترمیم و حل مشکلات باشد.
در واقع مسئولانی که چنین نگاهی به مردم دارند فردی اصلح را برای مجلس شورای اسلامی و خبرگان را هم خود انتخاب کنند و دچار این همه زحمت و هزینه انتخابات از یک سو و خواهش و التماس برای رأی دادن از سوی دیگر نشوند. وقتی آنها همه هویت و درک و شعور ما را نادیده می گیرند، باید برای اثبات هویت خود این شعار را سرلوحه خود قرار دهیم که: «من رأی نمی دهم، پس هستم». با رأی ندادن شاید بفهمند که کسانی را که «نمی بیند» و برای آنها درک و شعوری قائل نیست، اتفاقاً «هستند» و آنچنان به درک و شعور رسیده اند که بسیاری از افراد حاضر را شایسته حکمرانی برای خود نمی دانند.
اگر اشخاصی همچون یکی از تریبون داران که گفته بود: «دشمنان تصور می‌کنند افرادی که در انتخابات شرکت نمی‌کنند با حکومت همراه نیستند، بنابراین می‌توانند به راحتی به کشورمان حمله کنند»، نگران چنین امکانی هستند، مقصر را در درون خود بجویند که چنین شرایطی را فراهم کرده اند. اتفاقاً بسیاری از کسانی که تمایلی به رأی دادن در این انتخابات نمایشی ندارند، الگوی بسیار درخشانی را از ائمه (ع) خود آموخته اند. آنها از امام سجاد (ع) آموخته اند که برای مرزبانان حکومت اسلامی دعا کنند و همواره نگران طمع دشمنان به این آب و خاک هستند و در عین حال سخن امام کاظم (ع) در توصیه خود به صفوان جمال که شترهای خود را به بنی‌عباس اجاره داده بود، آویزه گوش خود کرده اند که هرگونه کمک به تداوم ظلم و ستم، مشارکت در آن به حساب می آید و لذا حاضر نیستند رأی خود را به مسببان ناعدالتی اجاره دهند تا موجب تداوم آنان گردند.
پس راه حل چیست؟ راه حل همان است که رهبری در سیاست خارجی گفته اند: «نه مذاکره، نه جنگ؛ مقاومت». همین راه حل را باید در عرصه داخلی نیز به کار برد: «نه مشارکت در انتخابات نمایشی، نه براندازی؛ مقاومت مدنی». تجربه هم نشان داده است که همین مقاومت مدنی و گسترش نهادهای غیردولتی و مخالفت و اعتراض به ظلم ها و بی عدالتی ها از طریق حقیقی و مجازی است که توانسته حاکمیت را از بسیاری از عرصه ها عقب براند و نه به طور مثال چند نفر در درون مجلس که اختیاری از خود ندارند. اگر طرح صیانت و حجاب نتوانست در مجلس به سرانجام رسد، نتیجه چنین مخالفت هایی بود و البته بخش‌هایی از حاکمیت هم برای رسیدن به اهداف خود راههای دور زدن قانون را بلد است و لذا طرح صیانت را به شورای عالی مجازی می سپارد و طرح حجاب را وزارت کشور تلاش می کند با بخشنامه ای محرمانه عملیاتی سازد و همین هم نشان می دهد که مجلس کاره ای نیست.
در هر حال بسیاری از مردم دریافته اند که فایده ای برای این مشارکت متصور نیست و لذا با صدایی رسا بانگ برمی آورند که: «با دلی آرام و قلبی مطمئن و روحی شاد و ضمیری امیدوار به فضل خدا در این انتخابات نمایشی شرکت نمی کنیم و آن را ادامه راه شهیدان برای ظلم ستیزی و مقاومت در برابر انحراف از جمهوری اسلامی می دانیم».
انتهای پیام
